2 augustus 2014

De wind trekt harder aan dan eerst voorspeld waardoor de geplande tocht van maandag 28 juli Vlieland => IJmuiden over zee gewijzigd wordt naar Vlieland => Den Helder over het wad, maar nog steeds op zeil.
Het fijne aan Den Helder is dat het een marine jachthaven is en dat ze daar een restaurantje hebben met een eenvoudige, lekkere, maar vooral goedkope kaart.
De KNRM, Koninklijke Nederlandse Reddingsmaatschappij, is hier ook gestationeerd en Rudi gaat toch even horen of ze informatie hebben over de Gwendoline. Het schip is wel degelijk geborgen en blijkbaar zijn ze niet op een losgeslagen container gevaren, maar jammer genoeg op een boei. De aanvaring gebeurde net na zonsopgang en ze hadden er ook al een nachtje opzitten waardoor we vermoeden dat ze minder alert zijn geweest dan noodzakelijk is als je op zee bent!

Gelukkig komen de voorspellingen van dinsdag wel uit en neemt de wind iets af naar 4 tot 5 bft vanuit het noorden waardoor we van Den Helder naar IJmuiden kunnen zeilen. We vertrekken op gennaker, maar als de wind in de namiddag eerder naar de 5 bft aanwakkert komt de genua in de plaats. Ondanks de ruwe zee wordt het een mooie zeiltocht waarbij pas in de voorhaven van IJmuiden de zeilen worden gereefd.

Woensdag om 6u opgestaan omdat het een ietwat langere tocht wordt naar Stellendam: 52 nm. Alles ziet er veelbelovend uit: westenwind 3-4 bft en kalme zee. We vertrekken al van in de voorhaven op zeil en in het begin is de zee inderdaad vrij kalm. Eens we in de Maasgeul voor Rotterdam komen lopen de golven al snel op naar een meter tot anderhalve meter, daar gaat de rust. In deze aanloop geul voor de zeeschepen die naar Rotterdam varen is de zee altijd veel wilder. Eens we uit de Maasgeul zijn zakken de golven terug tot een meter. Na tien uur zeilen, schutten we door de Goereese sluis nabij Stellendam naar de Haringvliet. Bye, bye Noordzee.

Nadat we de nacht ankerend hebben doorgebracht, vertrekken we donderdag op zeil naar de Volkerak sluis, alsmaar dichter naar onze thuishaven. Er was geen wind voorspeld, maar ondertussen hebben we al een dikke 4 tot 5 bft en Rudi is helemaal in zijn element. We hopen dat er nog ankerboeien vrij zijn om de nacht door te brengen, maar zijn al blij dat we het laatste plaatsje aan de stijger net voor de Volkerak sluis kunnen veroveren!

Vrijdag, 1 augustus, wordt het een kort tochtje met drie sluizen en dan zijn we op het Grevelingen meer. We beslissen nog één nachtje ankerend op het ons o zo vertrouwde meer door te brengen alvorens in onze thuishaven in Bruinisse af te meren.

Zaterdag halen we vroeg in de ochtend het anker op. Het is bijna niet te geloven, Henkie de bruinvis komt even naast ons spelen. Ik ben blij als een kind nu ik weet dat hij alweer een winter heeft overleefd! Voor Nino is dit een nieuwe ervaring en hopelijk heeft hij Henkie niet verjaagd met zijn gegrom.
Maxim en Wendy komen ons halen omdat wij zonder auto zijn en wij anders moeilijk terug in Antwerpen geraken. Maar omdat Maxim in de laatste maanden zijn duikuitrusting quasi vervolledigd heeft, willen de mannen nog eerst een duik wagen.
In de late namiddag wordt het doek onherroepelijk neergelaten! Binnenvaren, een hapje gaan eten en dan naar huis. Wat jammer dat het weeral voorbij is, deze vijf weken zijn gevlogen!

Location:Vlieland - Bruinisse

27 juli 2014

Woensdag 22 juli, het is de bedoeling naar Cuxshaven te varen dat aan de monding van de Elbe ligt, een getijstroom. Hiervoor moeten we rond 11u met hoogwater vertrekken omdat er op de Elbe tot vijf knopen stroming staat. We maken van de gelegenheid gebruik om eerst nog fuel in te slaan. De man van het bunkerstation is aan zijn ontbijt bezig en we moeten even wachten waardoor er al snel nog een aantal boten willen aanmeren waaronder de Gwendoline. Rudi helpt de mensen met de touwen en we geraken aan de babbel. Het is een grote mooie, klassieke tweemaster die door vader en zoon van Denemarken naar Gran Canaria wordt overgevaren. In Gran Canaria hebben ze minder last van de belastende winters in Denemarken en zo bekomen ze tevens een "vakantiewoning" in het Zuiden. Terwijl Rudi met de schipper praat, is de zoon onze Nino aan 't knuffelen. Samen nemen we later de sluis om de Elbe op te gaan.
Onderweg naar Cuxhaven bestuderen we nogmaals de weerberichten en getijden en besluiten om ineens tot Vlieland door te varen, 165nm, of zo'n 300km. Hierdoor zullen we 30 uren aan een stuk moeten doorvaren maar winnen twee dagen die we als extra op ons favoriete Vlieland kunnen doorbrengen.
De tocht loopt voorspoedig, Rudi neemt de hondenwacht voor zijn rekening en maakt me wakker om de zonsopgang mee te maken. Net wanneer Rudi gaat rusten, vangen we een Mayday op van de Gwendoline. Ze hebben "iets" (een container? de schrik van iedere zeiler) aangevaren en maken snel water. Zelf kunnen we geen hulp bieden, onze koersen zijn sinds de monding van de Elbe uit elkaar gegaan, ze zitten zo'n 30nm ten noorden van ons. Nog steeds via de marifoon horen we dat minstens 10 zeeschepen hulp aanbieden en enkelen laten snelle sloepen te water om naar de distress zone te varen. De meesten zullen ongeveer 2 uren nodig hebben om er te geraken. Ook een helikopter vertrekt en is als eerste ter plaatse waar ze vader en zoon gezond en wel uit hun reddingsvlot kunnen oppikken. De KNRM van Ameland gaat ook ter plaatse en de Gwendoline kan drijvende gehouden worden, waarschijnlijk door sterke pompen waar o.a. de KNRM over beschikt. Het laatste wat we op AIS van de Gwendoline zien is dat ze met een snelheid van 8,5kts richting kust varen, waarschijnlijk op sleep. Dan valt het AIS signaal weg. We hopen dat het schip gered is.









Het hele gebeuren heeft ons meer aangegrepen dan verwacht. We hebben deze mensen gezien en gesproken en dat geeft een hele andere dimensie aan het verhaal. Bijkomend hebben we op de Oostzee ook twee noodoproepen meegemaakt: eenmaal Pan-pan voor man over boord van een zeiljacht en eenmaal Mayday voor brand aan boord van een motorjacht voor beiden zijn hulpschepen uitgevaren en een helikopter vertrokken.

Rond 15u gooien we het anker uit voor de haven van Vlieland. In de zomermaanden is de jachthaven meestal overvol en dan mag je niet binnenvaren. Pas in de late namiddag komt de havenmeester met zijn rib buitengevaren om de wachtende jachten een plaats aan te wijzen. Wij vinden dit vandaag sowieso niet erg want het is laag water en we willen Nino zo snel mogelijk op het wad uitlaten. De duts heeft 30 uur lang niets van vuil gedaan ondanks dat we sinds zonsopgang elk uur hem de les hebben omgedaan om dan verschillende rondjes over dek te maken net zoals we hem in het park zouden uitlaten. Jammer genoeg was hij niet om de tuin te leiden!
Alvorens we kunnen binnenvaren, krijgen we voor de tweede keer deze vakantie controle aan boord. Ditmaal zijn ze met z'n drieën: de Nederlandse douane, de Nederlandse marechaussee en een Duitse politie agent die deel uitmaakt van een uitwisselingsproject. Alles gebeurt naar goede gewoonte heel vriendelijk en met het nodige handen geschud.

Vrijdag regent het een beetje, maar blijft het warm. Vermits we toch nog moe zijn van de overtocht beperken we ons tot een klein fietstochtje naar het dorp om een paar inkopen te doen en om van onder een parasol die nu dienst doet als paraplu de voorbijgangers te bestuderen ;-)

Hoewel ik altijd gedacht heb dat het met een minifiets niet te doen is om grotere afstanden af te leggen, moet ik zeggen dat ik van onze Brompton's meer dan aangenaam verrast ben. We fietsen zaterdag onder een opnieuw stralend blauwe hemel naar het Posthuys over zowel schelpenpadjes als de enige asfaltweg die daar naar toe leidt. Heen en terug is dat algauw zo'n 20km, maar dat is geen enkel probleem Brompton's zijn klein en opvouwbaar, maar fietsen zoals een normale fiets! Mocht iemand ooit overwegen om een opvouwbare minifiets te kopen ...
In de late namiddag varen we met onze bijboot en Nino naar het wad om te gaan zwemmen. Heerlijk, gewoonweg heerlijk en we weten nu ook dat de hond kan zwemmen en dit zelfs graag doet en nog meer, na het zwemmen vindt hij het geweldig om zich in het zand te rollen. Hij begrijpt maar niet waarom de baasjes dat niet zo geweldig vinden!

Vandaag zondag wordt het onze laatste dag Vlieland voor dit jaar. Hier hebben we echt ons hart verloren en we zouden dan ook nog weken kunnen blijven. We trekken er opnieuw met hond en fietsen op uit, genieten 's middags van een knabbel en frisse pint in het strandpaviljoen 't Badhuys. In de late namiddag brengen we alles terug op orde en maken onze "Grand Old Lady" vaarklaar om morgenvroeg de definitieve terugtocht aan te vangen van onze lange, maar schitterende vakantie.

Location:Brunsbüttel - Vlieland

22 juli 2014

Orth heeft een keurige jachthaven, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Dit is eigenlijk een paradijs voor surfers en niets kan ons dan ook tegenhouden koers te zetten naar Laboe. We vertrekken op zeil en de wind is best pittig. Nadat we onze koers moeten bijzetten richting Laboe krijgen we de wind pal op de spiegel en dit gecombineerd met kruiszee geeft een behoorlijke hobbelige tocht.
Zo zijn we terug aanbeland op ons vertrekpunt van een rondje zuidelijk Denemarken en de kust van Duitsland. Wat jammer dat de tijd zo snel gaat. We zouden hier nog maanden kunnen rondtoeren: het noordelijke deel van Denemarken en Kopenhagen natuurlijk, dat we hebben moeten laten gaan omdat de wind nu eenmaal voor een groot deel de bepalende factor is als je met een zeilboot onderweg bent. Dan spreken we nog niet van Zweden, waar we net niet geraakt zijn en Noorwegen, maar je moet altijd nog iets overhouden om van te dromen!

Maandag 21 juli trekken we er nog eerst even op uit met de fiets, ijsje eten enzo. We besluiten in de namiddag toch nog door te steken naar het Noord-Oostzeekanaal omdat we dan alvast de sluis gepasseerd zijn. Je kan daar soms behoorlijk veel tijd verliezen en onze herinneringen aan deze kant van het kanaal waren niet zo schitterend. We overnachten ankerend in een beschutte inham met nog een vijftal andere boten, heerlijk.

Vandaag vetrekken we op een redelijk uur richting Brunsbüttel waar een klein passantenhaventje net naast de sluis ligt waar je het kanaal verlaat. Het kanaal is nog even prachtig als in onze herinneringen, maar de vaart loopt wel iets anders. De zeeschepen die via dit kanaal varen worden volledig van op afstand gedirigeerd. Voor de pleziervaart gelden slechts een paar eenvoudige regels: 's nachts tussen 22u en 6u mag niet gevaren worden; je moet altijd de motor bijzetten, je moet rechts aanhouden op het kanaal en als de lichten die in de buurt van dukdalven geplaatst zijn driemaal rood aangeven moet je onmiddellijk achter de betreffende dukdalven blijven wachten tot er minstens één rood licht terug uitgaat. Ik had gelezen dat dit slechts heel uitzonderlijk voorvalt, maar wat had je gedacht? Rond het middaguur springen plots de lichten op driemaal rood en moeten we uitwijken tot achter de dukdalven. Rudi ziet via AIS dat we nog meer dan een uur moeten wachten alvorens een enorm cruiseschip dat niet meer op eigen kracht kan varen voorbij zal gesleept worden door twee gigantische slepers. We beslissen daarom het anker te laten zakken. Tijdens het uur wachten verzamelen zich meer en meer jachten achter de dukdalven en wordt het een nerveus heen en weer varen. Als een motorboot dan toch ook het anker laat zakken komt die zo dicht bij ons te liggen dat we ongerust zijn dat de kettingen in elkaar zullen draaien. Het is trouwens niet alleen de pleziervaart die hier moet wachten ook die mastodonten van zeeschepen zijn verplicht om aan de dukdalven halt te houden. Eens het transport gepasseerd is, springt één licht op wit en mogen wij vertrekken. Als je weet dat wanneer er twee of meer boten in dezelfde richting varen er gelijk een snelheidswedstrijd ontstaat, dan moet ik niet vertellen wat er gebeurt als er een vijftiental nerveuze schippers het licht op wit zien verspringen ...
In Brunsbüttel vinden we nog een mooi plaatsje, met de spiegel aan een meerboei en de punt op de wal, gaan we voor de laatste keer Duits uit eten en doen 's nachts bijna geen oog dicht. Één of andere idioot heeft zijn wekker staan die om de zoveel tijd eindeloos lang afgaat.

Location:Orth - Brunsbüttel

19 juli 2014

Donderdag, 17 juli blijven we in Vitte. Op dit autovrije eiland verplaatst iedereen zich per fiets of met de paardentram zodat wij onze minifietsen prompt terug bovenhalen.
De ijskast en diepvries zijn helemaal leeg en we zijn halfweg onze vakantie. In Vitte is gelukkig een supermarkt met een uitzonderlijk groot aanbod, hetgeen toch niet altijd even evident is in deze contreien, en we maken er dankbaar gebruik van.
Daarna gaan we op verkenning en komen via een schitterende heuvelachtige omgeving bij de opvallend spierwitte vuurtoren vanwaar je een magistraal uitzicht hebt over het Boddengewässergebied aan de Zuidelijke Oostzee. Niet ver van de vuurtoren bevindt zich een eenzaam, maar heel gezellig hotel met terras waar we ons trakteren op een grote, frisse pint. Die hebben we echt verdient na de toch wel stijle klim, zelfs te stijl om te fietsen. Volgens de kaart loopt er een weg langs de andere kant van de heuvel terug naar beneden richting het strand alleen vinden we de weg niet. De bewegwijzering laat hier absoluut te wensen over, maar als dat het enige probleem is, hoor je ons niet klagen!

Hiddensee kan je op een dag zien en we zijn vrijdag dan ook vroeg vertrokken. Het idee was om langs de Duitse kust verder af te zakken richting het eiland Darssen Ort, een voormalige Oost-Duitse marinebasis. Om te kunnen zeilen is het echter veel beter om de Zuidelijke Oostzee op haar smalste doorgang terug over te steken naar Gedser op het eiland Falster en zo komen we terug in Denemarken. Halverwege de overtocht ziet Rudi in de verte een schip plots vertragen en AIS leert ons dat het de Duitse kustwacht is, dat wordt controle. We ruimen vlug een beetje op en kijken of alle papieren klaarliggen. En ja hoor eens we een paar honderd meter van elkaar zijn, wordt een hele grote rib overboord gezet en komen ze onze kant op. Twee beleefde Duitse politiemannen komen aan boord, handen worden geschud en één van hen begint met onze Nino te spelen, grappig. Uiteindelijk wordt het toch nog zoeken naar ... ja hoor mijn id-kaart. Die hebben we gisteren in de fototas gestoken en dat was ik vergeten, maar geen probleem de heren blijven heel kalm en we mogen zelfs foto's nemen. Al met al een meer dan geslaagde zeildag onder een alweer stralende hemel.
Schepen die uitgerust zijn met AIS weten via deze weg hoe ver ze van elkaar verwijderd zijn, of ze in aanvaringskoers komen enzovoort, maar kunnen ook elkaars identificatiegegevens bekijken.

Vandaag, 19 juli, vertrekken we terug richting Duitsland en meer bepaald naar Orth op het eiland Fehmarn. Hiervoor moeten we opnieuw de Zuidelijke Oostzze kruisen. Het is amper acht uur en we zijn al aan het zeilen op de genakker, wat kan een mens nog meer verlangen! Jammer genoeg wakkert de wind opnieuw aan eens we Fehmarn naderen en worden we geconfronteerd met het Venturi effect. Eens de jachthaven binnen valt achter de huizen de wind wat weg en kunnen we ons dubbel leggen aan een klassieke broer.

Location:Vitte, Hiddensee - Orth, Fehmarn

16 juli 2014

Het voorspelde miezerige, windstille weer is een storm geworden met windstoten tot 8 bft en flinke buien! We hadden een fietsdag gepland, maar dat wordt een dagje cocoonen, ook gezellig. 'S Avonds wel lekker uiteten gegaan voor geen geld.

Dinsdag gaat de geplande fietstocht toch nog door onder een opnieuw stralende hemel. Op de hoofdwegen is het niet prettig fietsen, de auto's mogen hier 100 km/u rijden en dat is vrij pittig voor deze smalle wegen zonder fietspad. We zijn dan ook blij als we kennis maken met het alternatieve wandel/fietswegennet. Soms doorkruis je pittoreske wijken en dan weer rij je tussen de kazerne-achtige appartementsblokken van het voormalige Oost-Duitsland. Je ziet ook heel veel oude legergebouwen waarvan sommige hergebruikt worden voor allerlei doeleinden waaronder een soort motel en weer andere staan gewoon te verkommeren. Het Oost-Duitse leger was hier sterk aanwezig omdat dit gebied een uitgestrekte kustlijn heeft waarlangs indertijd talrijke Oost-Duitsers trachtten te vluchten.





Vandaag verlaten we Wiek voor een kort tochtje tot in Vitte gelegen op Hiddensee, een lang smal eiland dat deel uitmaakt van Rügen. Tweederde van het traject kunnen we op de genakker afleggen daarna moeten we overschakelen op de motor. Je meandert door smalle, betonde vaargeuljes van amper drie meter breed en als je dan nog een overzet moet kruisen, mag je vooral niet zenuwachtig worden als de dieptemeter alarm geeft. De jachthaven van Vitte ligt overvol, maar wij hebben geluk. De havenmeester verjaagt een "te kleine zeilboot" uit een box en wij krijgen de plek toebedeeld. Uiteindelijk vindt wel iedereen een plekje, maar dan is het dikwijls vijfdubbel liggen en dat vinden wij met al dat lakwerk minder prettig.

Location:Wiek - Vitte

13 juli 2014

Gisteravond is het zachtjes beginnen regenen. Op twee onweersbuien na, de eerste regen na twee weken prachtig, weliswaar soms zeer winderig weer.
Vandaag hebben we twee opties de indrukwekkende kliffen van Møn bezoeken of doorvaren naar Rügen. Als we vandaag vertrekken, hebben we de ideale wind en windrichting om 33 nm Oostzee te overbruggen. Morgen valt de wind weg en draait die naar de voor ons verkeerde richting. Bijkomend voorspelt men voor vandaag en morgen fris en miezerig weer en daarna terug zon en hogere temperaturen.




De keuze is snel gemaakt en om 7 uur zijn we al onderweg. Halverwege wordt de beleefdheidsvlag gewisseld, Denemarken wordt vervangen door Duitsland. Rügen is een eiland gelegen voor de kust van het voormalige Oost-Duitsland. Op aanraden van vrienden willen we naar Wiek hetgeen nog een extra 9 nm varen betekent omdat Rügen een heel onregelmatige vorm heeft en je de betonde vaargeul moet volgen vooraleer je deze haven kan bereiken.

Uit eten gaan in Denemarken is onbetaalbaar en het is dan ook opgevallen dat met uitzondering van de laatste haven je er quasi geen restaurants tegenkomt. Wel kent elke haven een Deense, echter povere, uitvoering van ons Belgisch frietkot. De streek waar we nu naar toe gaan zou net het tegenovergestelde moeten zijn: een stuk goedkoper zelfs dan bij ons, lekker en gezellig. We zien er dan ook naar uit, maar niet vanavond. Vanavond is het de finale van de Wereldcup tussen Duitsland en Argentinië en je kan er van op aan dat alle Duitsers achter de televisie gekluisterd zullen zitten, wij ook natuurlijk. Jammer dat het geen potje Duitsland-Nederland-België is geworden, maar we zijn allang content de kwartfinale bereikt te hebben na meer dan een decennium niet meer mee gedaan te hebben.

Location:Klintholm - Wiek

12 juli 2014

Dinsdag en woensdag verwaaid gelegen in Spodsbjerg. Een keurig, maar saai jachthaventje dito dorp dat door de pleziervaart als vluchthaven wordt gebruikt bij te veel wind. De jachthaven is vooral uitgerust voor de sportvisserij inclusief vis schoonmaakruimte en aparte diepvrieskasten die kunnen afgehuurd worden. We ontmoeten vier Belgen die teleurgesteld overwegen vroeger naar huis terug te keren omwille van de weersvooruitzichten: heel veel zon, maar nog meer wind!

Donderdagochtend verlaten we Spodsbjerg en varen naar Femø een klein charmant eilandje waar de hemel de aarde kust, zoals ze het zelf omschrijven. We blijven vrijdag dan ook liggen om met de fiets dit heerlijke, heuvelachtige eilandje te verkennen. Vogels, wind en de branding zijn hier zowat de enige rustverstoorders.
Nog een leuke anekdote. 's Ochtends heb je in elke jachthaven een soort van botendans onder de passanten. Bij aankomst heb je meestal de minst aangename plekjes en in de loop van de volgende morgen liggen de meeste blijvers dan ook op vinkenslag om het voor hen interessantste plaatsje in te pikken. Dat geldt natuurlijk ook voor ons en wanneer we onze plek veroverd hebben, wil onze nieuwe Deense buurman zich eveneens verleggen alleen heeft Rudi dit zo niet begrepen en begint hij vol overgave de man te helpen om te vertrekken. Hij gaat zo ver dat hij het touw van de bootsvrouw afpakt, daarmee over een Nederlandse motorboot heen klimt waarbij de skipper stomverbaasd opmerkt "wil ik vertrekken en staat daar plots een Belg op mijn dek". Ondertussen heeft Rudi het touw van de Deense boot vóór de Nederlandse boot vastgemaakt en probeert hij uit te leggen dat dit de beste manier is om met deze hevige wind uit de box te geraken. De verbouwereerde Deen krijgt eindelijk zijn stem terug en merkt kalmpjes op dat hij pas straks wil vertrekken, maar nu een uurtje op de plaats wil gaan liggen van de vertrekkende Nederlander. Als Rudi helemaal van slag vraagt waarom, antwoordt de man met een vette knipoog "that's my decision" en iedereen plat van het lachten!

Vandaag laten we het hemelse Femø achter ons en koersen naar Klintholm op het eiland Møn. Halverwege ontdekken we dat de bilgenpomp niet meer werkt. Onze Nino vindt het niet leuk om alleen binnen te blijven wanneer we aanmeren of vertrekken en vindt steeds wel een manier om op de kaartenbak en het instrumentenpaneel te geraken om ons toch nog in het oog te kunnen houden. Naast het versturen van positierapporten heeft hij vandaag blijkbaar met één van zijn zware poten de knop van de bilgenpomp ingedrukt. Deze pomp dient om het water dat in het onderruim komt buiten te pompen, maar als deze een tijd droog draait kan de motor verbranden en de zekering springen. Rudi probeert de zekering te vervangen, maar op een rollend schip is dat niet te doen. Tot overmaat van ramp wil de startmotor niet aanslaan wanneer we de motor moeten bijzetten omdat de koers ons te scherp aan de wind brengt om te blijven zeilen. Ik kan je verzekeren dat op zo'n moment de adrenaline door je lijf giert en de stemming aan boord onder nul zakt! Je bent niet het enige schip op het water en je moet dan ook nog binnen de vaargeul zien te blijven. Eerst legt Rudi nog de link met de defecte bilgenpomp, maar als dat niet blijkt te kloppen wordt de machinekamer in allerijl opengegooid en blijkt de net gereviseerde startmotor in perfecte staat te zijn. Één of ander losgekomen klemmetje wordt provisorisch vastgezet, de motor gestart en de zeilen gereefd. Probleem opgelost en de rust keert terug aan boord, maar echter niet voor lang. Eens we tussen de eilanden Falster en Møn uit zijn, moeten we nog een stukje over de Oostzee varen om onze bestemmingshaven Klintholm te bereiken. Rudi, zo fier als een gieter, heeft de route enigszins aangepast omdat ons dat een uur varen scheelt. Hij heeft er wel niet bij vermeld dat de maximum diepte op sommige plaatsen heel gering is en dat er op de kaart vermeld staat dat de metingen niet altijd betrouwbaar zijn. Met een bokkend schip onder ons kijk ik heel wantrouwig naar die magnifieke brandingsgolven waar we nu induiken en ... met een bonk de bodem raken. 't Is maar zand en in volle achteruit komen we terug los en zoeken een veiligere route op. Een uur later meren we af in Klintholm na wat ik een vrij energiek dagje zou willen noemen!

Location:Spodsbjerg - Femø - Klintholm

8 juli 2014

Gisterochtend nodigden wind en water uit tot een dagje blijven liggen. Dan maar de minifietsen bovengehaald en eropuit naar het Koldkrigsmuseum Langelandsfort, gebouwd in 1952-53 ten tijde van de koude oorlog als onderdeel van de Deense zeeverdediging. Heb gelijk een dagje les gekregen over het nut van de verschillende soorten bunkers, afweergeschut, mijnenveger, Mig-23 enzovoort, maar het was vooral de echte duikboot die tot de verbeelding sprak.




We hebben er ook een koppel toffe Australiërs ontmoet die met hun zoontje op trektocht zijn door Denemarken met mini mountainbikes! Met een minimum aan bagage zijn de mountainbikes in de valies meegekomen vanuit Australië en de dame verontschuldigde zich voor hun wat onderkomen kledij, alsof dat belangrijk is als je zo'n reis maakt!
Zijn vandaag ook tot een ontnuchterende conclusie gekomen: Kopenhagen, Malmö, eiland Rügen en dan ook nog terug naar huis ... dat is geen ontspannen vakantie, we moeten dringend gas terugnemen. En natuurlijk is dat geen probleem, maar een groot voordeel want nu kunnen we pas echt ontspannen, carpe diem!

Vandaag zijn we richting Femø vertrokken. Met de wind op kop en golven die steeds hoger worden beslissen we na een stormwaarschuwing halverwege onze tocht in Spodsbjerg binnen te lopen. Tja zo gaat dat nu eenmaal als je met de weersomstandigheden moet rekening houden, safety first :-)

Location:Bagenkop - Spodsbjerg

6 juli 2014

Laboe ziet er super gezellig uit, maar we beperken ons tot het inslaan van vers eten en beginnen eindelijk aan ons rondje Oostzee. De beleefdheidsvlag wordt gewisseld van Duitsland naar Denemarken en ik begin te beseffen dat we het toch maar gedaan hebben. Vandaag varen we naar Bagenkop op Langeland en zo zijn we effectief op Deens grondgebied!

Location:Laboe - Bagenkop

5 juli 2014

Donderdag een dagje geklust op Norderney: de nieuwe uitlaat was niet goed afgedicht en hierdoor lekte er flink wat zeewater naar binnen. Jobke voor Rudi, alles eruit en opnieuw kitten.
Ikzelf heb de nieuwe draperieën verder opgehangen. Nog eens een dikke merci aan mijn tachtigjarige schoonmoeder. Samen hebben wij 22 draperietjes gemaakt tijdens een twaalf uur durende draperieënmarathon: meten, knippen en afspelden en zij alles met haar naaimachine afwerken, chapeau!

Gisteren om 6 uur vertrokken in Norderney met als bestemming Brunsbüttel dit wil zeggen dat je in Cuxhaven de Duitse Bocht verlaat om de Elbe op te draaien. De timing van vertrek is ontzettend belangrijk omdat je de monding van de Elbe best aanloopt met opkomend water omwille van de zeer sterke stroming. Een 13 mijl voorbij Cuxhaven schut je via het sluizencomplex van Brunsbüttel van de Elbe naar het Noord-Oostzeekanaal. Vlak achter de sluizen ligt een piepklein jachthaventje dat enkel bestemd is voor passanten en waar we dan ook de nacht doorbrengen. Het was er trouwens echt gezellig: eerst voetbal (en Duitsland heeft dan ook nog gewonnen tegen Frankrijk!) en daarna een overjarig muziekbandje met niet al te valse toppers uit onze jeugdjaren en dit alles overgoten met een erg lekkere visschotel van een aan dit haventje gelegen restaurant. Een prachtige dag, heerlijk echt vakantiegevoel!

Vandaag de laatste 100 km afgelegd om onze vakantiebestemming te bereiken: de Oostzee. De tocht moet op motor en je kruist tal van gigantische zeeschepen die via dit kanaal, hoe kan het ook anders, van de Oost- naar de Noordzee of vice versa doorsteken. Het scheepvaartverkeer is volledig geregeld en je hebt absoluut geen last van deze mastodonten door de trage snelheid die zij moeten aanhouden. Het kanaal is omgeven door heuvelachtige bossen en velden waardoor je het gevoel krijgt door een prachtig groene tunnel te varen, waar het getjilp van duizenden vogels zelfs het monotone gebrom van de motor overheerst. Hier en daar is het kanaal overspannen door minimaal 38 meter hoge bruggen die de bruggenbouwkunst door de jaren heen vertegenwoordigen. Sommige stalen bruggen dateren van bij de aanleg van het kanaal in 1895 en zijn gewoon prachtig om te zien. Je ziet ook nergens het begin of het einde van een brug, het is net alsof die ergens tussen de bomen opduiken en daar ook weer terug in verdwijnen, bijzonder indrukwekkend.
In Holtenau schut je via een alweer gigantisch sluizencomplex van het kanaal naar de Oostzee. Ditmaal worden de jachten niet via de oude sluis geschut, maar gaan we mee in de zeevaartsluis en ik kan je verzekeren dat je je plots heel nietig voelt als je naast zo'n malende gigant ligt. Toppunt is dat je dan ook nog via een ijzeren ladder in de sluismuur naar boven moet klimmen om het kanaalgeld te voldoen in een soort shop op de middenmuur. Bij de overstap van de ladder naar de muur blokkeer ik volledig, maar gelukkig stelt een vriendelijke Duitser voor om voor ons te gaan betalen. Maar dat hoeft natuurlijk niet, Rudi gaat zelf betalen en ik hou nu de Solveig van de kant.
Fantastische jachthaven in Laboe inclusief grappige jachthavenmeester. Hij heeft voor ons een hele mooie plaats voorzien waarbij we direct in het midden van de jachthaven terechtkomen, alleen begrijpen wij hem niet zo goed en blijven wij over en weer varen waarbij hij alsmaar meer en meer gesticulerend instructies staat te brullen. De brave man helpt ons uiteindelijk aan te leggen, maar dan loopt het opnieuw mis. Rudi wil netjes in het hoekje gaan liggen, maar de havenmeester wil ons in het midden vastgelegd zien, kwestie van veiligheid. Hilarisch gewoon!

Location:Norderney - Laboe

2 juli 2014

Met een noord-westen wind van 3 tot 4 bft en golfhoogtes van een 1m30 varen we om 6u uit richting Borkum. Wind en golven nemen af en we beslissen Borkum opzij te laten liggen en ineens door te varen naar Norderney. Jammer genoeg valt de wind weg en moeten we op motor en ondertussen op golven van 1m50 hevig rollend de Duitse Bocht trotseren. Ben duidelijk nog niet ingerold, dan gaat het een tijdje goed en plots komt er een muur van water op je af die de boot omhoog stuwt, maar daar moet je dan ook weer af :-(

Location:Averfleth,Neuendorf-Sachsenbande,Duitsland

1 juli 2014

Aangenaam tochtje over de Waddenzee naar Vlieland waar we net na de middag aankomen. Vermits het voor Rudi altijd wat gepeperd mag zijn, zijn we via het Frans Gaatje gekomen. Dit zal wel Nederlandse humor zijn voor een heel smal vaargeultje over een wantij waar je bij hoog water amper 30 cm water overhoudt onder de kiel. Fantastisch dieptemeteralarm, gelukkig werkt die niet op batterijen.
Beetje klussen, beetje zonnen, beetje schrijven, maar vooral er op uit met de minifietsen waardoor onze Nino eindelijk nog eens naar hartelust kan rennen.
Iedereen gelukkig, heerlijk toch daar doen we het voor!

Location:Den Helder - Vlieland

30 juni 2014

Met de wind vanuit de verkeerde richting en een golfhoogte van 1m30 beslissen we toch uit te varen. Dit gaat een lange en oncomfortabele vaart worden, maar we willen zo snel mogelijk Cuxhaven in Duitsland bereiken vanwaaruit we het Oostzeekanaal opkunnen richting Kiel. Antwerpen => Cuxhaven is 380 nm (of 555 km voor de landrotten) en de weersvooruitzichten op zee zijn relatief goed tot en met vrijdag. Als we de planning zoals nu kunnen aanhouden komen we vrijdag rond 17u aan, het ideale moment in functie van de stroming en de getijden.
Gelukkig neemt in de loop van de dag de golfhoogte af tot een "comfortabele" 80 cm. Rond 19u30 lopen we de militaire marinehaven van Den Helder binnen.

Na vandaag kunnen we met zekerheid stellen dat Nino, onze laatste aanwinst geadopteerd vanuit Spanje, een echte scheepshond is!

Location:Scheveningen - Den Helder

29 juni 2014

Tweede dag van het vaarseizoen van dit jaar en we kiezen al voor de zee die volgens de voorspellingen redelijk kalm zal zijn.

Eens buitengaats wordt het toch flink stampen en met de wind op kop varen we opnieuw op motor. Nog geen uur verder ziet Rudi plots de bijboot inclusief davits op de golven stuiteren, weg van de Solveig. Rudi kletsnat, spullen aan boord en bijboot op sleeptouw, oef wat een geluk dat we niets kwijt zijn!

Ondertussen is de wind toegenomen en kunnen we de zeilen bijzetten. Bij de aanloop van Scheveningen schat ik ondanks de instructies van Rudi de boel verkeerd in waardoor we een flink eind voorbij de aanloopgeul terechtkomen en we al rollend over hoge golven moeten binnenlopen, vandaag haat ik de zee!

Location:Breskens - Scheveningen

28 juni 2014

Jachthaven Linkeroever, 6u25 en de havenmeester meldt via marifoon "binnen tien minuten openen de dokdeuren". Met deze heugelijke woorden opent ons vaarseizoen annex vakantie. Een vakantie van vijf weken, ja juist vijf weken, broodnodig om de batterijen hopelijk een beetje opgeladen te krijgen.

Te weinig wind en dan nog vanuit de verkeerde richting verplichten ons te motoren tot in Breskens, onze eerste stop.

Location:Antwerpen - Breskens