Solveig

Een nieuw tijdperk breekt voor ons aan. Sinds 29 september zijn we eigenaar van een nieuw schip, een Finse Nauticat 33 motorsailor.

Vroeg binnengevaren, de auto ingeladen en stilletjes naar huis gereden.

Drie weken vakantie zijn opnieuw voorbijgevlogen. Dit is nu het derde jaar dat we vakantie hebben met de Orion. Het eerste jaar zijn we in België gebleven en op veertien dagen vanuit Brecht tot in Diksmuide gevaren samen met Maxim. We hebben toen mooi & slecht weer gehad, zeg maar een echt Belgisch weertje. Vorig jaar hebben we drie weken hitte golf gehad en waar kan je daar het best van genieten? Inderdaad op een boot op het water, in Nederland! Dit jaar hebben we drie weken regen en kou gekregen en zelfs in deze omstandigheden hebben we er enorm van genoten. We hebben ons zelfs de vraag gesteld “stel dat onze bazen zeggen jullie mogen nog drie extra weken vakantie nemen, maar wel met dezelfde weersomstandigheden” … even proviand inslaan en we zijn terug weg!!!
Hopelijk tot volgend jaar.

Omdat we nog twee dagen vakantie hebben voordat we echt naar huis moeten terugkeren, beslissen we de laatste twee dagen op de Aakvlaai in de Biesbosch door te brengen. Rustig genieten en nog wat luieren, alleen de weergoden blijven ons slecht gezind zodat het ook nu koud en regenachtig is.

Het toilet is een groot succes, maar de bril is geen fluit waard è nog maar eens uitrijden op zoek naar een behoorlijk en betaalbaar alternatief. Dat valt gelukkig mee er is een grote Do It Yourself zaak in Made waar we een mooie vervanging vinden die zelfs bij de Orion past! Om dit te vieren en ook een beetje om de vakantie in stijl te eindigen gaan we ’s avonds lekker fonduen in het restaurant het Jachtpanorama in Drimmelen.

Eerst uitgeslapen en dan op jacht gegaan naar een nieuw toilet. Uiteindelijk beslissen we bij een jachtwinkel in Drimmelen het nieuwe toilet aan te kopen, maar we willen toch iets meer informatie en daar moeten we tot 17u voor op wachten tot mijnheer terug is. Mevrouw raadt ons aan langszij te varen dan kan haar echtgenoot gelijk zijn mening geven.’s Avonds is Rudi al hard aan het werk het nieuwe toilet te installeren, wat niet zo erg vlot en gepaard gaat met de nodige vloeken. Maar wees nu eerlijk een toilet vervangen, is nooit een leuke bezigheid hé?

Bij het opstaan, constateren we dat de waterstand van het kanaal gelijk staat met de oever en zo gaat de “waterpret” vandaag verder: een ganse dag regen. We beslissen dan maar onmiddellijk te vertrekken richting Gorinchem en zijn daar op tijd om samen met een aantal andere motorjachten via de havensluis te versassen naar de Boven Merwede. Door de hoge waterstand kunnen we spijtig genoeg niet door Gorinchem varen, tenzij we de mast afbreken.
Vandaag heeft de pomp van het onderwater toilet het begeven en gezien het slechte weer beslissen we dan maar om in een keer terug te varen naar onze thuishaven Drimmelen.
De tocht over de Boven Merwede kan je als ruig beschrijven: veel wind, regen en hoge golven. Ik ben dan ook blij als we onze laatste sluis van deze vakantie nemen om zo het Steurgat op te varen. Vermits het ondertussen 13u is en Rudi graag naar het nieuws kijkt op televisie neem ik het stuur over en verdwijnt Rudi naar de benedenkajuit. Ondertussen komen we aan de Spijkerboor die we aan bakboord moeten invaren. In de verte zie ik de Zilvermeeuw aankomen, dat is een heel groot tourschip met drie verdiepingen die informatie tochten vaart door de Bieschbos. Normaal moeten we elkaar aan bakboord kruisen, dus denk ik als ik even gas bijgeef dan moet dit perfect verlopen. Tot die Zilvermeeuw daar plots naar stuurboord begint uit te wijken en ik een grote muur schip recht op ons zie afkomen. Gelukkig heeft Rudi al opgemerkt dat er iets niet in orde is en komt hij met een brul het roer overnemen. Rudi is zo ver mogelijk uitgeweken om een aanvaring te voorkomen en net niet vast te varen, eind goed al goed! Voor de rest van de dag hebben we de Zilvermeeuw met een speciaal blauw signalisatiebord zien varen. Dit bord geeft trouwens aan dat hij aan de verkeerde kant van de vaargeul wenst te varen! Wij behoren tot de pleziervaart en zijn geacht voorrang te geven aan de economische vaart en ik had natuurlijk moeten weten dat hij de Biesbosch ging invaren en niet het Steurgat!Tegen 15u varen we dan onze thuishaven in Drimmelen binnen, het eindpunt van onze vakantie. Nu zijn we uiteindelijk nog drie dagen te vroeg terug, maar geen probleem want er moet uitgekeken worden naar een nieuw onderwater toilet. Er is nog meer dan voldoende proviand over waardoor we besluiten vandaag nog eens aan boord te eten.

Uitgeslapen en op het gemakje vertrokken richting Merwedekanaal. Vandaag valt er wederom geen plezier te beleven aan het weer, de hele dag een druilerig regentje. Gelukkig hebben we vandaag geen sluizen alleen een aantal bruggetjes met bediening, echter allemaal met de glimlach! Wanneer we ’s avonds aan een passantenplaats aanmeren, heeft onze Spokki het gehad. Bij het uitlaten weigert hij nog een stap te verzetten in het kliedernatte gras en de gietende regen. Jammer maar hij moet nu eenmaal zijn vuil doen. Onze terriër laat nu zijn karakter zien en geloof me het blijft bij een plasje. Hoe we ook ons best doen hem te overtuigen een stukje verder te gaan, hij weigert pertinent!

Vroeg vertrokken omdat we nog een 17 km de Ijssel moeten trotseren. Eens de Neder-Rijn bereikt vliegen we terug over het water. Dit is echt een mooie rivier om te bevaren en net zoals verleden jaar genieten we van het heuvelachtige uitzicht. De herinnering aan het mooie stadje Rhenen heeft ons doen besluiten ook dit jaar hier een stop te maken. Bij het aanmeren, rond 14u30, hebben we wel een kleine bedenking want waar vorig jaar een kermis in opbouw was, blijkt deze nu volledig opgezet. We zetten toch door omdat we vermoeden dat de kermis in deze regio ‘s zondags gesloten zal blijven omwille van religiuze redenen en ... we hebben gelijk.
Terwijl Rudi een uiltje knapt, ga ik samen met onze Spokki op verkenning waar we ’s avonds een hapje kunnen gaan eten. Geloof het of niet, maar net zoals vorig jaar hebben we hier het lekkerst gegeten van onze vakantie. Blijkbaar zijn deze stadsbewoners echte Bourgondiërs want we zijn niet in hetzelfde restaurant gaan eten, maar hebben onze culinaire wereldtocht verdergezet en hebben zonder te reserveren het geluk het allerlaatste tafeltje te kunnen bemachtigen in een Portugees restaurant (spijtig genoeg ontglipt me nu de naam, maar ik zoek dit nog op want als je ooit Rhenen aandoet mag je dit echt niet missen). Vanaf het aperitief, een piekfijn bejaarde en gekoelde port met een schijfje limoen met een keur van over heerlijke olijven, het voorgerecht heel sec gekruide en gegratineerde mosselen gevolgd door gegrilde pata negra koteletjes met een bouquet van verse kruiden en een heerlijk fris slaatje vergezeld door een subliem Portugees wit wijntje was dit een absoluut hoogstandje. Super!
’s Ochtends voor de laatste keer deze vakantie inkopen wezen doen. We hadden al gezien dat er een bakkerij met een mooi teras ontbijt aanbood en we willen dat ondanks de copieuze maaltijd van gisteravond niet missen. Ook dit hebben we nog nooit eerder meegemaakt : fruitsap, yoghurt, vijf verschillende broodjes, twee soorten ontbijtkoek, een heerlijk spiegeleitje, een schotel met verschillende kazen, vis- en vleessoorten en zelfs het zoete beleg mocht niet ontbreken van honing, verschillende soorten konfituur tot choco toe. Heerlijk, behalve de regen die, zoals we ondertussen al wel gewoon zijn, plots met bakken uit de hemel valt. Men wilde ons onmiddellijk naar binnen verhuizen, maar we zijn de regen ondertussen al zo gewoon dat het ons geen bal kan schelen en zijn op ons gemak, weliswaar onder een luifel, rustig blijven genieten.
Verder dient gezegd dat we vrij dicht bij een prachtig gerestaureerde sleper liggen waar tal van passerende wandelaars, en Rudi niet in het minst, graag even een blik in de machtige machine kamer mogen werpen.
Kort na de middag zijn we vertrokken richting Heul. Vandaag hebben we voor de eerste maal een sluis geschut zonder regen! Het werd wel aardedonker en ik dacht daar gaan we weer : bootschoenen leeggieten klerenwissel en alles uren laten drogen. Gelukkig is het onweer ons bespaard gebleven tot net na de schutting en heb ik stilletjes lopen gniffelen omdat de boten die daarna de sluis ingingen de volle lading hebben gekregen. Vervolgens hebben we het Amsterdam-Rijnkanaal gekruist, nogmaals geschut en zijn we de Lek opgevaren. Ter hoogte van Heul ligt een zandwinningput die we nog niet hebben bezocht en het plan is om daar de nacht door te brengen. Rudi vaart deze plas “blindelings” op mits ondersteuning van computernavigatie en GPS bepaling. Een beetje eng, maar het lukt zonder een enkel probleem! Prachtig gebied met ongelofelijk zuiver water, je kunt hier meters diep nog steeds de bodem zien.
Wanneer Rudi de hond uitlaat, zijn zij helemaal alleen tot er plots een wandelaar opduikt met een gigantische grote, zwarte hond: een hap en onze Spokki is er niet meer. Rudi fluit op de Spokki en verdwijnt zo snel zij kunnen, maar is toch enorm geschrokken.Vanavond nog eens zelf de culinaire geneugten verzorgd en er waren geen klachten ;-)

Vandaag blijkt de zon er een beetje zin in te hebben waardoor we beslissen opnieuw een luilekker dagje te houden. Het is hier ook zo mooi!

Vanmorgen nog vlug een aantal boodschappen gedaan en om tien uur vertrokken naar het Redherlaag. We moeten slechts 30 km varen, maar wel stroomopwaarts waarvoor we een zes à zeven uur voorzien. Onze snelheid is nu gereduceerd tot een 3 à 4 km/u.Vandaag hebben we terug voor onze eigen culinaire behoefte ingestaan, ook lekker hoor.

Vanmorgen onze eerste ruzie gehad deze vakantie en dat lag eerlijk gezegd enkel en alleen aan mezelf. Naar goede gewoonte eerst de hond uitgelaten en daarna nog eens uitgebreid gebruik gemaakt van het sanitair in de jachthaven zonder rekening te houden met de tijd. Ik moet zeggen dat het me volledig ontgaan was dat de meeste jachten al vertrokken waren en dat is natuurlijk logisch als je weet dat om 9u30 de eerste bediening gebeurt van twee bruggen die beiden het verkeer van een hoofdstraat in Almelo ophouden. Je vertrekt er immers vanuit het centrum en als je dan in konvooi de stad verlaat, veroorzaak je maar één keer oponthoudt! Na een half uurtje voor de brug te liggen dobberen, heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en telefonisch bediening gevraagd. De bruggenwachter heeft ons met de glimlach geholpen, maar ik heb ons met rode oren toch verontschuldigd voor de onbeleefdheid. Rudi was terecht furieus over onze onbeschaamdheid.
We wilden vandaag Zutphen bereiken en met een gemiddelde snelheid van 9 km/u zijn we via het Zijkanaal naar Almelo vervolgens het Kanaal Zutphen-Enschede opgevaren. Hoe verder je op dit traject komt, hoe meer beroepsvaart er is waar je echter geen last van hebt. Beide kanalen samen noemt men ook wel de Twentekanalen en die doorkruisen een prachtig landschap, een echte aanrader.
Het enige minpuntje is misschien de Eefdesluis met een verval van 5 tot 8 meter, afhankelijk van het waterpeil op de Ijssel. Je wordt er enkel geschut samen met de beroepsvaart dit wil zeggen dat je je of moet aanmelden met de marifoon (geen probleem dus voor ons) of via een meldknop op een steiger speciaal voorbehouden voor de pleziervaart. Er werd ons verteld dat we samen zouden schutten met een grote lichter en een jachtje dat al aan die bepaalde steiger lag. Vermits zo’n schutting toch gemakkelijk een 40 minuten duurt, hebben we beslist aan vermelde steiger aan te leggen en gelijk de hond uit te laten. Nog niet goed aangemeerd kwam de schipper van het andere jachtje naar ons toe. Blijkbaar hadden zij eveneens de nacht in Almelo doorgebracht en waren nu verbaasd ons daar te zien (of teleurgesteld want dit was de derde schutting dat zij moesten wachten). De man ging ons eens haarfijn uitleggen hoe gevaarlijk en vooral hoe groot het verval in de sluis was. Hij sprak van 8 meter en wij wisten al dat het slechts over een daling van 5,75 meter ging (een goed computerprogramma en de Wateralmanak van de ANWB geven je daar alle inlichtingen over). Het was ook heel belangrijk zei hij je goed vast te maken als de beroepsvaart de sluis verlaat en zo ging het maar door. Groot was ons jolijt als de vrouw van deze betweter zich in de sluis slechts verankert met de pikhaak met alle gevolgen van dien!
Vanavond Zutphen netjes bereikt volgens plan en een hapje gaan eten bij een Italiaan. Wat een klucht, de eigenaar was blijkbaar niet aanwezig en twee jonge mensen waren van dienst. Als aperitief een witte port gevraagd en na heel wat zoeken en onderling gediscussieer hebben ze die dan toch gevonden. Rudi had macaroni carbonara besteld en ikzelf een pizza. Na twee keer te komen vragen welke pasta het juist moest zijn, kregen we tot onze grote verbazing beiden een pizza voorgeschoteld. Dat hebben we natuurlijk geweigerd. De fles Chianti was eveneens zoek en we hebben ons dan maar tevreden gesteld met een glas huiswijn. Ongelooflijk, maar wel grappig. Die twee waren continu aan het bekvechten en het aantal bestelbonnetjes en afrekeningen die daar verscheurd werden waren echt niet te tellen. We hebben nog even gedacht in Verborgen Camera mee te spelen!Een minpuntje, door de vele regenval was het water op de Ijssel en bijgevolg ook in de jachthaven zo gestegen dat de vlottende steigers zeker meer dan een meter boven het normale peil stonden wat een hels gepiep veroorzaakte en aan een griezelfilm deed denken.

Ik ben vergeten te vermelden dat de kanalen op zich wel een echte aanrader zijn als je houdt van een landelijk uitzicht en dat is iets waar wij ontzettend van houden! Misschien een volgende keer, maar dan in de zonneschijn?
Vandaag zijn we vroeg vertrokken omdat we niet dezelfde haast als gisteren willen maken. We gaan over het Stieltjeskanaal en vervolgens het Kanaal Almelo-De Haandrik richting Almelo. De Duitsers vertellen ons dat ze gisteravond naar de schroef gedoken hebben en dat de problemen opgelost zijn! Bij ons vertrek uit Coevorden blijkt bij de volgende brug een lichter achterop te varen die ons wenst op te lopen. Op zich is dit volledig correct, maar die heeft de ganse dag het tempo bepaald. Heel rot natuurlijk, maar je kunt moeilijk gaan vertragen en dan tien minuten later aan eenzelfde brug bediening vragen. Het ene moment ging hij traag varen en het volgende moment moesten we plankgas geven om gelijk bediend te geraken.
Net voor Almelo, een verrassende stad waarin verleden en heden mooi contrasteren (de laatste textielfabriek sloot eind de jaren tachtig de deuren), zijn we samen met de lichter en de Duitsers de eerste en laatste sluis van de dag ingegaan. Bij het vastleggen in de sluis ging die schipper mij even helpen en Rudi zei direct : als de sluisdeur opengaat, het touw heel goed vasthouden en pas lossen als ik het zeg. Geloog me dat was een gouden raad, de Duitsers gingen mee buitenvaren en hebben daar klappen gekregen … die lichter zette alle gas open en de sluis werd één grote draaikolk!
Vandaar uit hebben we afscheid genomen van het Duitse schip, zij gingen nog het Twentekanaal op om snel mogelijk thuis te geraken.
Wij zijn Almelo ingevaren net voor 16u, het laatste uur dat de bruggen bediend worden voor het spitsuur en dan moet je wachten tot 18u30.
Leuke jachthaven alleen is er niet voldoende elektriciteit voor alle aanwezige jachten. Je dient met een vingerafdruk toegang te verkrijgen en het inchecken heeft wel even geduurd want er waren een aantal oudere heren die dit maar niets vonden en telkens opnieuw dienden te beginnen, hihihi.Vandaag is onze wereldwijde culinaire zoektocht geëindigd bij een Griek. Heel lekker!

Er is aan het lokaal van de sluiswachter sanitair aanwezig. Misschien iets minder uitgebreid dan in een jachthaven, maar we hebben er toch gretig gebruik van gemaakt. Door mijn gelanterfant zijn we echter veel te laat vertrokken en moeten een tandje bijsteken omdat we ook op deze vaart talloze bruggen met bediening moeten passeren. Deze brugjes zijn allemaal zo laag dat je er echt niet onderdoor kunt varen. Men wil hier de pleziervaart echter promoten waardoor men het draaien, zelfs handmatig, met de glimlach doet en de bruggenwachters elkaar telefonisch op de hoogte houden van je komst of in sommige gevallen je met de fiets volgen om een paar bruggen na elkaar voor je te bedienen.
’s Middags wordt er echter middagpauze genomen tussen 12u30 en 13u en we hebben beslist om de boot met piketten aan te meren … uiteraard in de gietende regen. Groot was onze verwondering toen daar plots een tractor de bermen van het kanaal kwam maaien. Rudi is aan land gesprongen en om niet moeilijk te doen, hebben we ons dan maar verlegd.
Voordat we eindelijk konden vertrekken, kwam een iemand van de andere schepen naar ons toe met de vraag of we bij hen konden blijven omdat een groot stuk plastic in de schroef gedraaid was en hun boot niet erg betrouwbaar meer was.
De Verlengde Hoogeveensche Vaart eindigt in Nieuw-Amsterdam en van daaruit wilden we het Stieltjeskanaal opvaren richting Coevorden, onze bestemming van vandaag.
Stilletjes hadden we gehoopt dat we hier afscheid zouden kunnen nemen van het schip met de verstopte schroef. Groot was echter onze verbazing dat zij vertelden met dezelfde bestemming te zullen varen. Deze mensen vanuit Duistland dienen komend weekend nog terug thuis te zijn! Dit is een beetje een tegenvaller want wanneer je alleen bent, vaar je hoe je wilt en vooral op je eigen tempo.Enfin, eindelijk zijn we dan gearriveerd in het regenachtige Coevorden. De passantenhaven ligt ook hier in de stadskern, maar wat een tegenvaller. In ons reisboek van De Mooiste Vaarroutes in Nederland van Capitool wordt dit beschreven als een niet te missen bestemming. Mocht je ooit deze richting uitkomen, aarzel gerust niet deze stad over te slaan. Er valt weinig tot niets te zien en je waant je er terug gekatapulteerd in de tijd. We zijn wel lekker gaan eten bij een Chinees waar de bediening echter te wensen overlaat. Wat een ongemanierd kliertje was dat, jammer geen fooi dus.

Vandaag zijn we vrij vroeg vertrokken omdat we niet weten hoe vlot de bediening van de talloze bruggen op de Hoogeveensche Vaart zal zijn. Het kleine sluisje om de stad Meppel te verlaten wordt weer even vlot bediend als bij onze aankomst, chapeau daarvoor.
Van op het Meppelerdiep zijn we dan zoals al gezegd afgeslagen naar de Hoogeveensche Vaart. De schutting daar is zeer vlot verlopen en de bediening van de bruggen eveneens.
Bij het verlaten van de Hoogeveensche Vaart schut je via de Noorscheschut sluis naar de Verlengde Hoogeveensche Vaart. Net na de sluis ligt een recreantensteiger waar we de nacht door te brengen. Het schutten en aanleggen gebeurde uiteraard in de regen.
Ook vandaag hebben we lekker aan boord gegeten.

Daar de bruggen en sluizen op de Hoogeveensche Vaart (ons volgend traject na het Meppeler­diep) ’s zondags niet bediend worden, blijven we vandaag een dagje liggen in Meppel. Rudi wil trouwens een aantal kleine werkzaamheden uitvoeren in de machinekamer en dat komt dan goed uit. Het weer is zelfs mooi, een beetje zon en geen regen.Vandaag hebben we nog eens lekker aan boord van de Orion gegeten. Een ijskast met diepvriezer is toch een onontbeerlijke luxe!

Na eerst gedoucht te hebben vertrekken we richting Meppel dat volgens ons informatieboekje een zeer gezellig stadje moet zijn. De jachthaven in Hattem stelt wel teleur voor wat betreft het sanitair, geen toiletpapier en geen propere douches!
Vandaag verlaten we effectief de Ijssel en schutten in Zwolle door de Spooldersluis naar het Zwolle-Ijsselkanaal en dit gebeurt natuurlijk onder begeleiding van een flinke regenbui. Dom genoeg had ik mijn bootschoenen aan en die kon ik gewoon leeggieten! Gelukkig heeft Rudi dit jaar een verwarming geïnstalleerd en kan alles vrij snel gedroogd worden (kusjes voor de installateur).
Na het Zwolle-Ijsselkanaal volgt een schutting naar het Zwarte Water en vervolgens varen we het Meppelerdiep op richting Meppel. In Meppel aangekomen, hebben we de keuze om in de jachthaven aan te meren of we kunnen het sluisje nemen en midden in het stadje gaan liggen. Vermits we ondertussen geen sluizen meer schuwen, is de keus snel gemaakt. Verschillende schepen die ons voorbij gevaren zijn tijdens onze dagroute zien we terugkeren voor de sluis en we vermoeden dat er geen plaats meer is. Minder is echter waar, we kunnen zelfs kiezen waar we gaan liggen en volgen de raad op van de sluiswachter en meren af onder de windmolen die Meppel rijk is.
Tijdens de schutting heeft Rudi contact gemaakt met een mede radioamateur. Die had ons gevolgd via APRS en wilde een praatje maken. Toen we een uurtje afgemeerd lagen, stond Paul plots aan onze boot met een QSL-kaart PA0SPP (dit is Paul zijn call sign en een QSL-kaart is een bevestiging van een radioverbinding). Het werd een gezellige babbel aan boord.
’s Avonds zijn we Itliaans gaan eten op de markt van Meppel. Mocht je daar ooit komen, aarzel niet om daar binnen te stappen! We hebben van de specialiteitenkaart gegeten en het was meer dan exquise! De wijnkaart is eveneens een aanrader en niet overdreven duur.

Ook vandaag niet te laat vertrokken richting Zwolle. We hebben gepland om in Zwolle te overnachten omdat er primo meerdere jachthavens zijn en secundo we verlaten daar de Ijssel en moeten via de Spooldersluis het Zwolle-Ijsselkanaal opvaren. Spijtig genoeg zijn de weergoden ons dit jaar niet erg gunstig gestemd en worden we net voor Zwolle overvallen door een flink onweer. Ondanks al onze ANWB vaarkaarten en de Wateralmanak is het niet erg duidelijk waar de jachthavens in Zwolle juist liggen en Rudi merkt aan bakboord een korte zijarm van de Ijssel op met verwijzing naar een jachthaven. Volgens onze informatie moet dit de jachthaven Hattem B.V. zijn van het stadje Hattem. We besluiten terug te keren en op heel lage snelheid binnen te varen in de hoop dat het onweer ondertussen overdrijft. Voor de tweede dag op rij sta ik in de gietende regen op de voorplecht klaar met de touwen om aan te leggen.
Hattem is een heel pittoresk stadje en een echte aanrader om eens door te wandelen. Het is trouwens de geboortestad van Anton Piek, maar zijn museum sluit om 17u en dit missen we dan ook. Ook vandaag lopen we de dierenwinkels binnen met het idee een regenjas te vinden voor onze Spokki. Spijtig genoeg of hebben ze er geen of is hij veel te groot, maar vandaag hebben we wel het geluk niet één maar twee nieuwe halsbanden te vinden. Iets waar we al jaren naar op het zoek zijn!
Rudi wordt in de jachthaven aangesproken door Piet, iemand die blijkbaar de vroegere havenmeester van de W.S.V. Drimmelen is geweest. De man heeft problemen met zijn DVB‑T ontvanger en kan nu geen televisiekanalen ontvangen. Dit probleem wordt onder begeleiding van een pint opgelost en Piet is terug een gelukkige man!Vandaag eten we aan boord en als ik ‘s avonds met de hond ga wandelen, merkt een van onze buren op dat we het tijdstip van aankomst wel weten te kiezen zo in de regen, die lagen blijkbaar gisteren ook in Zutphen. Die man is ook erg nieuwsgierig waar al die antennes op ons dak voor moeten dienen tot ik uitleg dat Rudi radioamateur is.

Vandaag vroeg vertrokken richting Zutphen. We moeten dringend verse proviand inslaan en dit stadje heeft naast de gekende winkelketens talloze leuke voedingswinkels!
Onze aankomst is dit jaar heel wat minder spectaculair verlopen dan vorig jaar. We weten nu dat je heel voorzichtig de jachthaven W.V. Gelre moet invaren in verband met de verraderlijke stroming die daar staat en ik wacht nu altijd tot ik quasi zeker ben dat ik aan de wal kan stappen zonder risico’s te lopen. Het is alleen jammer dat we dit jaar in een helse plensbui zijn binnengevaren want Rudi is de schipper en ik de matroos … Gelukkig heb ik op de Botenshow in Dusseldorf een speciale regenjekker gekocht en die doet nu formidabel zijn dienst!
We zijn samen boodschappen gaan doen en het boodschappenkarretje dat we van Wendy hebben gekregen (waarvoor nogmaals onze dank), heeft zijn eerste “piepende” vuurdoop doorstaan. Met een beetje silicone-olie zal dit euvel zonder problemen opgelost worden.
’s Avonds een hapje gegeten bij een Argentijns restaurant. Was geen hoogstandje, maar kon er mee door, alleen bij de wijnkaart liep het mis. Wij houden allebei van een lekker wit wijntje en toen we de wijnkaart vroegen en onze keuze hadden gemaakt, kon ik nog net zien dat de jonge dienster een fles uit het wijnrek opdiepte. Vermits witte wijn koel moet gedronken worden en het wijnrek midden in het restaurant staat, hebben we even ingegrepen en veranderd naar een rood huiswijntje.

Vanochtend zijn we onder lichte dwang van onze Spokki om 9 uur opgestaan hoewel we graag nog wat zouden bijslapen.
Vandaag de buitenkant van de boot onder handen genomen. Dat hadden we nog niet gedaan en deze moest nog helemaal schoon gemaakt worden. We blijven vandaag nog een dagje hier en morgen wordt de tocht verder gezet richting Zutphen.Leuke anekdote: onze Spokki brengt uren door op het gangpad met eendjes en hun jongen in het oog houden!

Vroeg vertrokken en na een uurtje de Ijssel opgevaren en nog een uurtje later eindelijk op de plassen van Redherlaag. Oh ja ben ik gisteren nog vergeten te vermelden, maar vanaf het Pannerdenskanaal hebben we stroom mee en behalen nu een snelheid van 12 km/uur!
Rudi heeft de bijboot aan de kant genomen om het lek te dichten en dat lijkt een succesvolle operatie te worden. Hij vindt het wel jammer want nu is ie niet meer “nieuw”. Verder een heerlijk dagje geluierd in de zon en ’s avonds lekker pasta met kalfslapjes gegeten. Allé ik toch want Rudi heeft zijn pasta zo’n beetje overal rondgeslingerd ;-)

Vandaag vroeg vertrokken omdat we niet goed weten wat onze bestemming zal zijn. Het weer is tot nu toe heel aangenaam, maar de vooruitzichten blijken niet veel soeps. Morgen zou een heel mooie dag worden en vanaf dan zou de temperatuur drastisch afnemen met veel regen. Het idee was tot aan de Kraaijenbergse plassen aan de Maas te varen en daar te overnachten en morgen te genieten van het mooie weer. Rudi had me echter een beetje in paniek gebracht over het uitgestippelde traject dat toch een 570 kilometer moet worden. Indien we elke dag vijf uur varen aan een gemiddelde snelheid van 6 km/uur dan varen we zaterdag 7 juli terug binnen in Drimmelen, onze thuishaven. Vermits we maandag 9 juli terug aan de slag moeten, dacht ik er mag niets mislopen of we zijn niet op tijd terug! Misschien moeten we dan wel een tandje bijsteken en eerder richting de Ijssel zien te geraken. Vorig jaar hebben we een stop ingebouwd van een paar dagen op de Rhederlaagplassen. Dit zijn zandwinningputten aan de Ijssel met een diepte op sommige plaatsen van meer dan 20 meter en ongeveer 400 ha groot. Ze zijn trouwens zeer geliefd bij de waterrecreanten en vormen een prachtig stukje natuur, hier en daar geholpen door de mens. Hier kunnen tientallen boten, honderden mensen vertoeven zonder dat je dat zelfs maar beseft!

Nog een waterkeringsluis op de Maas en dan voor Katwijk het Maas- Waalkanaal opgevaren door een keersluis (deze sluizen staan meestal open en worden enkel gesloten om de waterstand tussen twee waterwegen te regelen) met eenrichtingverkeer. Het verkeer wordt op afstand geregeld door middel van camera’s. Mooi kanaal, maar wel veel beroepsvaart. Toen Rudi even een uiltje was gaan knappen, heb ik wel even de eerste schrik van de dag gehad. Drie lichters kwamen vlak na elkaar opgekruist en bij de tweede werd onze boot door het zog effect naar de stenen walkant gegooid. Ik heb toen onmiddellijk het roer omgegooid, maar hoefde zelfs geen gas bij te geven, de Orion reageerde direct. Na twee uurtjes kwamen we bij de dubbele sluis in Weurt met ongelooflijk veel beroepsvaart. Uiteraard hebben deze mensen voorrang, maar we mochten toch aansluiten bij de eerstvolgende schutting. Ook dit liep in tegenstelling tot de eerste sluizen vorig jaar perfect hoewel er vijf binnenschepen plus wij in deze enorme sluis versast werden. Voor de schepen die het Maas- Waalkanaal op moesten was er een wachttijd van drie schuttingen.Van daaruit zijn we de Waal opgevaren … tegen 2 km/uur! We hadden ongelooflijk veel stroming tegen en daarbij begon het dan ook nog enorm hard te regenen. Aan deze snelheid zouden we 10 uur nodig hebben om ons volgend kanaal te bereiken en het was ondertussen al drie uur in de namiddag. Onze Spokki had nog geen enkele pippi-stop gehad en dat begon ondertussen toch wel te dringen. In Nijmegen hebben we dan even aan de kade voor de beroepsvaart aangelegd en ons hondje uitgelaten. Was wel spannend met de stroming en al die golfslag. Om onze snelheid te verhogen is Rudi gaan kribbetjes varen. Binnen de kribben valt de stroming weg, maar je moet wel heel voorzichtig zijn om de kribhoofden te ronden. Er wordt aangeraden om minsten 10 meter van de stenen te blijven. Toen de dieptemeter plots een diepgang aangaf van 1,7 meter bleken er stenen gestort te zijn. Toen hebben we even grondcontact gemaakt hobbel, hobbel, roer om en terug in dieper water! Vanaf de Waal het Pannerdenskanaal opgevaren en daar rond 20u de jachthaven in Loowaard opgezocht voor de nacht. Deze jachthaven heeft iets griezeligs (ik weet er geen ander woord voor). De havenmeester is heel vriendelijk, maar voor de rest is er niemand. Er is elektriciteit aanwezig, maar geen water of andere faciliteiten. Om van de steiger te gaan, heb je een getraliede deur met cijferslot om terug binnen te geraken. De afschermstijlen aan de deur zijn met een dikke laag vet ingewreven, daar kom je echt niet in als je er niets te zoeken hebt! Zelfs buiten de jachthaven is geen weg aanwezig, je staat er tussen de koeien en toen Rudi vanavond ons Spokje ging laten plassen in z’n rode fleese was hij heel snel terug want volgens hem waren het stieren …

Rond 11u30 hebben we de touwen losgegooid en zijn we over de Maas richting Batenburg gevaren, onze eerste bestemming deze vakantie. Heel mooi dit traject, zeer landelijk en niet te veel beroepsvaart, maar ja het is natuurlijk zondag. Enig minpuntje is dat je stroomopwaarts vaart, met andere woorden tegen de stroom in waardoor onze snelheid beperkt wordt tot een zes en een have kilometer per uur.

Vandaag trouwens onze eerste sluis geschut … zonder problemen!
De passantenhaven in Batenburg is zeer idyllisch gelegen en je kunt er over alle faciliteiten beschikken (elektriciteit, water en zelfs douche- en wasruimte). Ook de ontvangst is zeer gastvrij!

Na een onrustige nacht waarin Rudi meerdere keren wakker werd gebeld in verband met het werk zijn we ’s ochtend vroeg opgestaan en hebben de laatste vuiligheden weggewassen.

Water ingeslagen en diesel getankt en dan eindelijk om 15u vertrokken richting Heusden, onze eerste bestemming. Wat een hectische, gestreste start! En ja, daarom vinden we dat we de vakantie meer dan verdiend hebben.
Aankomst 18u30 en onszelf getrakteerd op een heerlijk diner met een nog lekkerder wijntje.

Eindelijk breekt onze vakantie aan! Of we die dit jaar verdiend hebben, wees maar zeker. We hebben ons scheepje nu twee jaar en het was aan verfraaiing toe : nieuwe uitlaat, nieuwe schroef, allerlei technische aanpassingen, veel “nieuwe gaten” en vooral schilderwerken. Wat begon als een avontuur werd een thriller zonder weerga. De man die ons vorig jaar raad had gegeven met de vervanging van de stuurinrichting (zie vakantie 2006), huurde een “halletje” waar onze boot gemakkelijk bij kon. Hij zou ons helpen met de laswerken die moesten gebeuren en tevens kende hij iemand die ons zou bijstaan met de geplande schilderwerken. Met vijf weken vertraging kon de Orion dan eindelijk uit het water en werd hij naar de hal getransporteerd waar we op 3 mei aan de slag konden. We hebben een zestal dagen extra vakantie genomen en hebben ons te pletter gewerkt met het schip schilderklaar te maken. Er was ons verteld dat de voorbereidingswerken het belangrijkste waren en de meeste tijd in beslag zouden nemen. Als je die zeer consciëntieus aanpakt is het schilderen op zichzelf kinderspel. Zogezegd zo gedaan, de eerste week hebben we kilos lakwerk weggeschuurd en was het schip dachten we klaar voor het echte werk. Ondertussen had Rudi zich dubbel gezet om zoveel mogelijk slechte stukken weg te slijpen die daarna door de man van de hal opnieuw gelast zouden worden. Alsook alles klaarmaken voor de nieuwe uitlaat (waterlock) en nog tal van andere technische veranderingen. Toen kwam eindelijk de schilder in beeld. Na de eerste grondlaag, diende er op vele plaatsen bij geplamuurd te worden en toen begon de verschrikking: de plamuur droogde niet en werd een soort plasticineachtige substantie. Resultaat alles moest er terug af. Niemand wist wat er juist aan de hand was en de vertegenwoordiger van de fabriek kwam er aan te pas. Zoals we al enigszins vermoed hadden, was er iets fout gelopen bij het mengen van de twee componenten plamuur. Onze schilder had nog nooit met dit type plamuur gewerkt en had de instructies niet strikt gevold: de twee verschillende potten dienden 1 op 1 gemengd te worden om na het uitdrogen een “ijzer”sterke laag te geven die tegen een stootje kan! Enfin, niets aan te doen en we hadden trouwens maar een ding voor ogen: zo snel mogelijk terug het water in. Een tweede tegenslag was dat de eigenaar van het terrein waar hal ligt, de vele feestdagen in mei en ook nog de zondagen niet aanwezig was zodat we in het geheel slecht zes van die zeventien zaterdagen, zon- en feestdagen hebben kunnen werken. Met andere woorden 11 dagen hebben we zitten nagelbijten en jeremiëren omdat het maar langer en langer duurde voordat ons schip terug in het water kon. Bijkomend had onze schilder al eens last van een kater waardoor hij niet kwam opdagen, er nog meer dagen verloren gingen en ondertussen kwam onze vakantie maar dichterbij. Zelf hadden we geen vakantiedagen meer over en moesten er met andere woorden maar op vertrouwen dat het schilderwerk naar behoren zou gebeuren. Rudi is zelfs meerdere dagen na het werk nog naar Waspik gereden om tot ’s avonds laat verder te werken zodat het uiteindelijk toch gelukt is om op donderdag 7 juni te water te gaan.
Daar heb ik nachtmerries van gehad want zoals al het vorige gelopen is, had ik echt beelden van hup het water in en blub blub blub dag Orion. Ere wie ere toekomt maar iedereen was heel voorzichtig. Eerst het water in met nog steeds de aanhangwagen eronder en dan de motor starten, oké die deed het perfect, tweede opdracht machinekamer openleggen en kijken of er geen lekken waren … en neen dat zat ook goed! Rudi heeft dan ons bootje naar onze thuishaven in Drimmelen gevaren en ik ben achter gereden met de auto. We hebben dan nog een proefvaart gedaan en toen bleek dat de impeller pomp, nodig voor de koeling van de motor, lekte als een zeef. Zo konden we volgende week niet vertrekken. Spijtig genoeg kon Rudi de pomp dat weekend niet vervangen want ten eerste moesten we nog een nieuwe vinden en ten tweede had Rudi een groot project op het werk. Zo gezegd zo gedaan, Rudi aan het werk voor het bedrijf en tussendoor nog heen en weer gereden om zoveel mogelijk terug in orde te brengen en ikzelf ben heel dat weekend de binnenkant van de boot te lijf gegaan met water en zeep om al die kilos stof weg te werken. De volgende dagen zijn we telkens na het werk nog naar Drimmelen gereden om in te laden en alles klaar te krijgen voor het vertrek. Donderdag de veertiende was Rudi zelfs ’s avonds laat nog met de stikmachine in de weer om de nieuwe gordijnen voor de benedenkajuit in orde te brengen!
Eind goed al goed vandaag zijn we met de laatste spullen naar Drimmelen gereden en hebben tot het donker werd nog verder ingeladen en opgeruimd. In de loop van de avond hebben we toch nog een tegenvaller te verwerken gekregen. Rudi merkte plots op dat onze rubberen bijboot er wat beroerd bij hing. In eerste instantie dachten we dat het uitlaatventiel voor regenwater verstopt zat, maar uiteindelijk bleek dat één van de compartimenten niet meer volledig opgeblazen was. Hoogstwaarschijnlijk moet iemand bij het binnen- of buitenvaren per ongeluk de bijboot geraakt hebben waardoor een grote vil is ontstaan die een volledig zijcompartiment lek heeft gemaakt.Hoe dan ook we blijven aan boord slapen want de vakantie is begonnen!!!